Ik weet nog precies hoe het voelde. Bij het fietsenrek op het voortgezet onderwijs. Mijn boekentas van stug leer onder mijn arm geklemd. Iedereen op school heeft de tas versierd met namen van vrienden. Ik heb niemand. Ik schrijf op mijn eigen tas.
Bij het fietsenrek wacht ik op iemand. Gewoon één iemand die de 30 meter over het schoolplein van het fietsenrek naar de schooldeur met mij wil overbruggen.
Iemand, zodat ik niet alleen hoef.
HEY ROOIE!!
Niemand kwam.
Met mijn kin omhoog en borst vooruit loop ik met ferme pas over het plein. Nog 15 meter te gaan. Minachtende blikken, van top tot teen nastaren, schelden, uitsluiten; wij wel, jij niet. HEY ROOIE!!
Ik probeer het te negeren, maar ieder woord en het honende gelach snijden door mijn ziel.
Uiteindelijk van mijn 7e tot mijn 17e. Tien jaar lang.
Het is onmogelijk je in woorden of emoties uit te leggen wat pesten en uitsluiten met een mens doen.
Voor een ‘prikkie’ koop je acceptatie
“Ongevaccineerden op eiland zetten ideaal”
“Achterlijke asociale wappies”
“Onderscheid tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden is logisch”
Minachtende blikken, verketteren me op social media, ongenuanceerdheid, uitsluiten; wij wel, jij niet. HEY WAPPIE!!
En opeens sta ik weer bij het fietsenrek, met mn beugelbekkie en hippe lakkuif. Als zout in een opengereten oude wond. Nu doen niet alleen de leerlingen mee, maar het hele systeem.
Uitsluiten, niet het nieuwe normaal
Ik hoop dat je aanvoelt dat het mijn intentie is elke corona-discussie te ontstijgen. Deze blog gaat over de pijn van uitsluiting. Mijn persoonlijke ervaringen die zich nu als flashbacks herhalen en deze keer reiken ze verder dan het schoolplein.
Mijn woorden zijn een hartenkreet in te voelen wat pesten, polariseren en uitsluiten met een mens doen.
De prijs is onacceptabel hoog.
Wil iemand me helpen het schoolplein over te steken?
Iemand, zodat ik niet alleen hoef.
Why are you different?
Why are you that way?
If you don’t get in line
We’ll lock you away
